Ik ben Marjon van den Berg, geboren en getogen in Volkel (NB). Oudste dochter uit een gezin met 3 kinderen. Mijn ouders runden een melkveehouderij/paardenfokkerij. Met veel plezier heb ik samen met mijn zusje en broertje mee geholpen op de boerderij. Daarnaast had mijn vader, samen met een paar collega landbouwers, ponyclub ‘de Rodeo ‘s’, opgericht. Naast het grote plezier op de ponyclub heb ik vooral geleerd dat samenwerken aan een doel heel leuk kan zijn en je bovendien helpt om verder te komen, om een ander soms voor te laten gaan, om grenzen te stellen, het nooit op te geven en door te zetten.
De pony ’s waren, toen ik nog heel jong was, op emotioneel gebied heel belangrijk voor mij. Zij hoorden mijn verhaal aan (evenals de herdershond) en begrepen mij. Vooral mijn moeder kon niets met mijn gevoeligheid, kon daar geen begrip voor opbrengen en vond dat ik me daarin aan moest passen. Nu ik ouder ben begrijp ik haar reactie op mij beter en kan ik haar zien in de tijd dat zij is opgegroeid binnen haar familiesysteem.
Op mijn 17de ben ik gestart met de NHB opleiding instructeur/bedrijfsleider in Deurne. Een pittige opleiding die veel van me vergde. Tijdens de stageperiodes bij Henk van Bergen (dressuur) en Henk Nooren (springen) heb ik veel geleerd. Helaas is de professionele paardenwereld niet altijd geschikt voor het wezen paard. Dit heeft mijn sportcarrière en manier van lesgeven behoorlijk gekleurd. In 1987 slaagde ik voor Deurne en ben ik, samen met mijn broer, op het bedrijf van mijn vader gaan werken. Mijn broer had inmiddels zijn MAS diploma behaald. We konden het goed vinden met elkaar en uitstekend samenwerken op het bedrijf. En hij was mijn vaste chauffeur/groom naar vele landelijke en nationale springwedstrijden.
In 1989 verongelukt mijn broer op ons bedrijf. Een groot trauma voor ons hele gezin. Mijn ouders, inmiddels overleden, zijn daar nooit meer van hersteld. Ik heb, zo goed en zo kwaad als ik kon, geprobeerd het bedrijf voort te zetten. Doordat er geen samenwerking en back-up meer mogelijk was ging dat niet meer. Daarnaast liep ik vast in het rouwproces om mijn broer en ben ik in therapie gegaan. Ter afleiding en uit nieuwsgierigheid ben ik met de opleiding MDGO-IW gestart. Hiervoor slaagde ik in 1994. Inmiddels ‘de smaak van de zorg’ te pakken ben ik daarna met een opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gestart, inmiddels in Noord-Holland, omdat ik mijn liefde achterna gereisd was. Vervolgens heb ik bij het RIBW en de Paaz in het Waterland ziekenhuis gewerkt.
In 2002 besluit ik mijn eigen bedrijf ‘Stevig in het zadel’ op te richten. Met veel plezier en voldoening werken zowel mijn man als ik in dit therapeutisch paardenbedrijf annex zorgboerderij/dagbesteding. Hier ontstonden spontaan de 1ste sessies op het gebied van spiegelen en coachen met behulp van de paarden. Helaas hadden wij in die tijd ook 2 miskramen te verwerken en kwamen langzaamaan tot het besef nooit meer kinderen te kunnen krijgen.
In 2017 verhuizen wij naar Epe. Mijn vader was net overleden en ik wilde dichter in de buurt van mijn moeder gaan wonen. Rondom het overlijden van mijn vader heb ik een paar hele mooie spirituele ervaringen gehad die ik verder wilde gaan onderzoeken. Daarop ben ik in 2021 gestart met de opleiding ‘Holistisch therapeut’ en slaagde hiervoor in dec 2022.
Toen we in Epe kwamen wonen besloot ik om voorlopig met mijn bedrijf te stoppen omdat ik een nieuw netwerk op te bouwen had. Tegelijkertijd begon ik als woon-/ambulant begeleider bij Riwis Zorg en Welzijn in Apeldoorn. In nov 2023 werd ik aangenomen als ambulant begeleider bij Zoethout in Hattem. Tegelijkertijd voelde ik dat ik weer klaar was voor het doorstarten van mijn bedrijf en richt ik op 1 maart 2024 opnieuw ‘Stevig in het zadel’ op.
